Feliks Henryk Machnowski

Feliks Henryk Machnowski (ur. 20 listopada 1896, zm. 1966) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Życiorys

Urodził się 20 listopada 1896 roku. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 5 pułku piechoty Legionów w stopniu porucznika, a za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1775 lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów w Wilnie. Z dniem 1 listopada 1924 roku został przydzielony z Batalionu Szkolnego Piechoty DOK III do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego. 11 października 1926 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 18 lutego 1928 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 189 lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1932 był oficerem 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Brzeżanach. W 1934 roku został przeniesiony do Biura Inspekcji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. W 1936 roku został członkiem Komisji Odznaki Pamiątkowej GISZ. W 1936 roku został awansowany do stopnia podpułkownika w korpusie oficerów piechoty. W 1939 roku był zastępcą szefa Biura Inspekcji GISZ i oficerem do spraw wyszkolenia.

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Został deportowany w głąb ZSRR. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. W trakcie przemieszczania wojsk polskich w stopniu podpułkownika pełnił funkcję dowódcy ośrodka ewakuacyjnego w Teheranie. Wraz z 2 Korpusem Polskim Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie przebył szlak przez Bliski Wschód. Brał udział w kampanii włoskiej. Uczestniczył w bitwie o Monte Cassino pełniąc funkcję zastępcy dowódcy 5 Wileńskiej Brygady Piechoty.

Po wojnie pozostał na emigracji. Osiadł w Argentynie, gdzie w Buenos Aires wydał publikację pt. Wilki zedrą łańcuchy a świnie sądzone będą w 1962.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych - 12 maja 1936
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej - 1929
• Krzyż Oficerski Orderu Świętego Aleksandra (Bułgaria, 1936)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.