Daityari Thakur

দৈত্যাৰি ঠাকুৰ (ইংৰাজী: Daityari Thakur) শংকৰোত্তৰ যুগৰ এগৰাকী উল্লেখযোগ্য চৰিতকাৰ আৰু নাট্যকাৰ। তেওঁ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱ ৰ জীৱনভিত্তিক চৰিতপুথি লিখাৰ লগতে একাধিক নাট ৰচনা কৰি অসমীয়া সাহিত্যৰ ভঁৰাল চহকী কৰি থৈ গৈছে। তেওঁ দৈত্যাৰি ঠাকুৰ মাধৱদেৱৰ ভাগিনীয়েক ৰামচৰণ ঠাকুৰৰ পুত্ৰ।

দৈত্যাৰি ঠাকুৰ মাধৱদেৱৰ ভাগিন ৰামচৰণ ঠাকুৰৰ পুত্ৰ৷ ৰামচৰণৰ তিনি পুত্ৰ দৈত্যাৰি, ত্ৰিপুৰাৰি আৰু নৰহৰি৷ দৈত্যাৰি ঠাকুৰৰ দুগৰাকী পত্নী আছিল৷ প্ৰথমাৱস্থাত বৰপেটা সত্ৰৰ প্ৰথম সত্ৰীয়া মথুৰাদাস বুঢ়া আতাই তেওঁক সুন্দৰীদিয়া সত্ৰৰ মেধি পাতিছিল৷ পিছত পিতৃ ৰামচৰণৰ নিৰ্দেশত কাষৰীয়া ঠাই বামুণালৈ গৈ সত্ৰ পাতে৷ এইখনেই তেওঁ স্থাপন কৰা প্ৰথম সত্ৰ৷ ইয়াৰ পাছত তেওঁ জামলাই, মালচা, খেকাপাৰা, লুকী আদিত সত্ৰ পাতে৷ জীৱনৰ শেষ কালছোৱা তেওঁ কোচবেহাৰৰ মধুপুৰত বাস কৰিছিল৷

দৈত্যাৰি ঠাকুৰৰ বংশলতা এনে ধৰণৰ:-

চক্ৰপাণি
হৰিসৰস্বতী
হৰিপাল
ৰামপাল
জয়পাল
কৃষ্ণপাল
কৃপাল
গয়াপাল বা ৰামদাস
ৰামচৰণ ঠাকুৰ
দৈত্যাৰি, ত্ৰিপুৰাৰি, নৰহৰি৷ গয়াপালৰ পত্নী উৰ্বশী মাধৱদেৱৰ ভনীয়েক আছিল৷

দৈত্যাৰি ঠাকুৰে শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱৰ জীৱনক কেন্দ্ৰ কৰি “মহাপুৰুষ শ্ৰীশঙ্কৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাধৱদেৱ চৰিত্ৰ’’ নামে এখনি চৰিত পুথি ৰচনা কৰে। এই পুথিখন তেওঁ বেহাৰৰ মধুপুৰ থাকোঁতে লিখিছিল৷ পুথিখন ৰচনা কৰোঁতে তেওঁ পিতৃ ৰামচৰণ ঠাকুৰ আৰু মধুপুৰ সত্ৰৰ প্ৰথমজন সত্ৰীয়া বুঢ়ীৰ পো গোবোন্দ আতৈৰ পৰা সহায় পাইছিল৷ পিছত এই পুথিখন হৰিবিলাস আগৰৱালাই ১৯০০ চনত ছপা কৰি প্ৰকাশ কৰে৷ সত্যেন্দ্ৰনাথ শৰ্মাই অসমীয়া সাহিত্যৰ সমীক্ষাত্মক ইতিবৃত্ত গ্ৰন্থত উল্লেখ কৰিছে যে "দৈত্যাৰি ঠাকুৰৰ চৰিত বহু পৰিমাণে নিৰ্ভৰযোগ্য, অতিপ্ৰাকৃত ঘটনাও বৰ বিশেষ নাই।"

ঠাকুৰ ৰচিত নাট দুখন হ'ল- নৃসিংহ যাত্ৰা আৰু স্যমন্ত হৰণ। এই নাট দুখনৰ কলাকৌশলত বৰ বিশেষ গুৰুত্ব দেখিবলৈ পোৱা নাযায় যদিও গীতবোৰ যথেষ্ট আকৰ্ষণীয়।