Adam Badowski

Adam Badowski (ur. w grudniu 1857, zm. 23 września 1903 w Warszawie) – polski malarz i ilustrator.

Po ukończeniu gimnazjum uczęszczał do prowadzonej w Warszawie przez Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego Klasy Rysunkowej. Po jej ukończeniu w 1887 wyjechał do Krakowa, gdzie przez trzy lata studiował w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych u Floriana Cynka i Leopolda Loefflera. W 1880 wyjechał kontynuować naukę w Wiedniu i Monachium. W 1882 otrzymał stypendium artystyczne Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, które umożliwiło mu wyjazd na pięcioletnie studia artystyczne do Rzymu. Po powrocie zamieszkał na stałe w Warszawie i poza tworzeniem działał w wielu organizacjach artystycznych, a także uczył w prowadzonej przez Bronisławę Wiesiołowska szkole artystycznej dla kobiet. W 1895 ożenił się z pianistką, Marią z Wąsowskich. Dwa lata później wyjechał na rok do Paryża, po powrocie został mianowany wiceprezesem Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Był jednym z inicjatorów powołania współzałożycielem Spółki Artystycznej Zjednoczonych Malarzy, Rzeźbiarzy i Architektów. Od 1896 wykładał w Klasie Rysunkowej, którą sam kiedyś ukończył, rok później poprowadził własną szkołę artystyczną dla kobiet, gdzie uczył malarstwa i grafiki. Stale współpracował z czasopismem „Wędrowiec”, do którego tworzył ilustracje. Zmarł nagle 23 września 1903, pogrzeb miał miejsce trzy dni później. Po mszy w katedrze św. Jana zmarły spoczął na Cmentarzu Powązkowskim (kw. 40).

Najczęstszym przedmiotem jego twórczości były obrazy przedstawiające sceny antyczne, które wynikały z wpływu twórczości Henryka Siemiradzkiego i zafascynowania twórczością Lawrence Alma-Tademy. Rzadziej podejmował tematykę historyczną, a w późniejszym czasie twórczością Adama Badowskiego stało malarstwo portretowe.

Bibliografia

• AgraArt, Adam Badowski - biografia
• Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski 1891-1918. Zmarli i ich rodziny, Państwowy Instytut Wydawniczy 1983, ​ISBN 83-06-00921-5​ s. 170